Berneński pies pasterski. Za pierwszego inicjatora powstania czystej rasy hodowli berneńskiego psa pasterskiego jest uznany Fritz Probst, żyjący w latach od 1867 do 1945. Po wystawie międzynarodowej która odbyła się w Bernie w 1904 roku, psy tej zostały zauważone oraz docenione przez środowisko kynologów. Od tamtego momentu zaczęło wzrastać zainteresowanie tą rasą zwłaszcza przez osoby o wyższym statusie materialnym, głównie handlowcy i fabrykanci. Berneński pies pasterski jest bardzo mocny, duży lecz nie ociężały. Długi ogon i bujnie owłosiony, jest zawsze trzymany nisko podczas spoczynku, nigdy uniesiony nie powinien sięgać powyżej tej linii grzbietu. Owalne i ciemnobrązowe oczy, uszy zaś są osadzone wysoko, które swobodnie opadają wzdłuż policzków psa.
Do prawidłowych proporcje sylwetki psa zalicza się idealny stosunek jego wysokości w kłębie aż do głębokości klatki piersiowej w stosunku dwa do jednego. Stosunek wysokości w kłębie do tułowia to dziewięć do dziesięciu. Jest on z postury raczej krepy niż długi. Głowa psa jest mocna i proporcjonalna do reszty budowy ciała, nie jest za potężna. Stopy są wyraźnie, lecz niezbyt mocno zaznaczone, mocna i średniej długości kufa. Posiada bardzo mocny zgryz nożycowy i także zgryz cęgowy. Mocna i muskularna, średniej długości szyja. Grzbiet zaś jest poziomy lecz za to mocny i prosty a klatka piersiowa szeroka i głęboka, nawet sięgająca do łokci, z bardzo wyraźnym przedpiersiem. Kończyny są mocnej budowy, szeroko rozstawione lecz proste i równoległe.
Umaszczenie psa jest koloru ciemno brązowo-czerwonym z podpalaniem na policzkach, w niektórych miejscach białe zaznaczenia. Sierść jest długa , błyszcząca a także lekko sfalowana a czasem po prostu prosta. Psy tej rasy uznawane są za łagodne oraz przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze w stosunku do nich. Z całą pewnością nie są agresywne. Mimo to posiadają one instynkt stróża, lecz zaniepokojone alarmują. Wymagają za to bliskiego kontaktu z człowiekiem, a gdy zostają pozbawione otoczenia ludzi stają się bardzo lękliwe. W trakcie ich rozwoju oraz wychowania, ważną rolę odgrywa wczesna socjalizacja. Bardzo ważne jest aby zapoznanie psa z dużą ilością nowych sytuacji najlepiej jest przeprowadzić do szesnastego tygodnia życia szczeniaka.
Potrzebują on sporo ruchu. Berneński pies pasterski obecnie są hodowane jako psy rodzinne i pełni także rolę stróża. Sprawdza się to w szczególności w terapii chorych ludzi, pracuje on z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się idealnie do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego oraz ratowniczego – lawinowego o gruzowego. Z powodu swojej wagi rzadko startuje on w konkursach na sprawność czy zwinność. Lecz może on brać udział w konkursach posłuszeństwa, gdzie nadaje się z całą pewnością.